Ik ging bloemetjes uitdelen. Twee straten van mijn wijk. Een ervaring opdoen en gewoon vrolijkheid delen, want ja, het koffiehuis 10 jaar is toch een feestje waard. Samen met mijn fan Sanne, ze heeft net zo een enthousiast hart als ik voor zulke dingen. Terwijl ik het dan nog spannend vind. Hoe zullen mensen reageren en waar begin ik. Zij dabbert zonder nadenken de straat in en deelt uit. Ze heeft nog sponsors voor de bloemetjes ook. Dol. Als ik eenmaal de drempelvrees heb overwonnen, dan ga ik ook. Zomaar een bloemetje, omdat ik al 10 jaar koffie drink met de wijk en omzie en het nog lang niet beu ben.
Ik heb alleen maar blije gezichten gezien deze dag en leuke gesprekjes gevoerd. Één gesprek sprong eruit. Een mevrouw zei, kom je nu even bij mij koffie drinken, dan zet ik een keertje koffie voor jou. Aardig, ik schoof aan. Buiten in het zonnetje babbelden we samen en het werd een gesprek van herkenning over eenzaamheid en hoe dit te benaderen. Mevrouw leerde ervoor. Ze zei, zo jij het zegt, is het precies. Mensen zitten niet op activiteiten te wachten, ze hebben een luisterend oor nodig en een gewoon huis met een pruttelend koffiezetapparaat en oprechte interesse. Kijk, dat is dan een mooie overeenkomst. Soms is je hart volgen een hele goeie optie. Daar kunnen we allemaal nog van leren. En het verbindt nog ook.
Op nog veel verbinding. Op nog veel er zijn. In onze straten, in onze wijk. Het maakt Vlissingen kleurrijk.
